Van die dagen...

Je hebt wel eens van die dagen, waarin niks wilt lukken en alles fout gaat. Vandaag is zo’n dag.

Mijn haar wilt niet zitten, ik kom te laat op mijn werk en ben mijn pinpas vergeten. Wat moet ik toch op zulke dagen? Het liefst kruip ik dan terug mijn bed in, ver onder de dekens, als mijn wekker gaat en ik weer een half uur lang aan het snoozen ben. Soms heb ik zelfs een hele aaneenschakeling van deze dagen, dan moet alles gewoon fout gaan. Dan vertelt de post alleen maar dingen die je niet wilt horen. Het proberen op te lossen tijdens deze dagen is dan gewoon nutteloos, eigenlijk moet je het gewoon accepteren. Één keer in de zoveel tijd, is dit gewoon iets dat moet. En niet denken dat je hier tegenin moet gaan! Gewoon NIET doen.

Zo had ik een keer een ochtend. Om half 7 stapte ik mijn net gekochte auto in en ging ik op weg naar mijn werk. Ik moet hier zo’n 100 km voor rijden dus ik had nog een hele rit voor de boeg. Om 7 uur, ergens halverwege, merkte ik dat mijn auto stotterde. Ik dacht dat dit te maken had met mijn brandstof en ik ben gestopt bij een pompstation, hier heb ik getankt en toen ik wilde gaan afreken, was mijn pinpas nergens te bekennen. -Oja mijn lieve vriendje, was sigaretten gaan halen gisteravond– Ja inderdaad mijn pinpas was bij mijn vriend!! Aaargh!! -Maar ik had natuurlijk ook nog mijn creditcard in mijn portemonnee- Bij de kassa heb ik aangegeven, graag met mijn creditcard te betalen, de mevrouw achter de kassa snapte er maar weinig van, het ging hier namelijk om een bedrag van €25. Maar prima het is mogelijk, dus betalen met mijn creditcard, was het geval nou net, heel toevallig die ochtend, dat er een creditcard storing was. Oké, dit was officieel, zo’n dag! Na een formulier in gevuld te hebben, kon ik weer op weg naar mijn werk. Mijn auto bleef sputteren en ik vertrouwde het voor geen meter. Ik ben omgekeerd, wilde terug naar huis en zou mijn auto wegbrengen naar een garage. Want zo snugger als ik ben, ben ik geen lid van de ANWB. Ja hoor, op een gegeven moment, op de ring, reed mijn autootje nog maar 20km per uur en niet veel later stond ik stil, op de vluchtstrook. Ja, ja het was zo’n dag!! Gelukkig was mijn vriendje in de buurt en heeft de ANWB mijn auto weg kunnen slepen, mijn vriend is gelukkig wél lid. Je snapt natuurlijk wel wat het eerste is wat ik gedaan hebt, toen ik thuis kwam: ‘terug mijn bed in en weggekropen onder mijn dekens.’ Lid worden van de ANWB kon morgen ook nog wel. Ik heb het geaccepteerd, soms heb je gewoon van die dagen.

Geschreven door: onze anonieme columnist